Firdevs Asar7
[14 Temmuz 2011 Perşembe]
İLLE DE SEN DERİM
Ne gerek vardı renkten renge bürünmeye halbuki…
Aldanmaya; kendini aldatmaya ne de meraklı insan. Nefsin Nemrut’unda hep tepelerden bakan; zavallı, ürkek...
Bir aşk sarıyor bedenleri!
Her şeyin hep daha güzeli, daha muhteşemi cezbederken düşünceleri, ve uğruna yemeden içmeden geçilen sevgilinin yolu gözlenirken camların ardından;
ben hep "Sen" hıçkırdım inadına!
Yüreğimde bir yangın var evet, sönmesi mümkün olmayan, sahte avuntularla değil; adınla körüklenen...
Narınla büyüyen "Hakiki Aşk"ı söyledim ben.
Leyla seni bekledi aslında; Mecnun varırken Mevlaya... Aslı, aslında senin Kerem’in de sarhoştu.
Yıldızlarını izledim, gecem gündüzü kıskandırdı nazlı nazlı.
Senin sevgilinde Sen'i yaşadım ben, Seni bulan her yürek gibi...
ADINLA YAŞATTIM ANIMI, VE YEŞERTTİM ÇORAKLIĞIMI AŞKINLA!
Yersiz, yarsız savunmalar taşlarken başımı; yüreğimde sızladın yine;
yine Seni haykırdım zavallı düşüncelere!
Biliyordum, zira adınla büyürdü insan, adınla parlardı alın beş vakit!
Yüreğin telaşlı arayışlarında yoruldu insan, bağırdı çağırdı sağa sola,
ayağına takılan ve yerlere düşürüp süründüren taşı alıp parçaladı yüreğini; acı çekmenin erdemliğini savunaraktan kasıldı durdu kadere. Sanki sabır, boş vaatlerde gizliydi yazık!
Herkes unuttuğunda bile onu unutmayan Rabbini çağırmadı bir türlü. İnadı dünyayaydı; dünyayla idi derdi... Ama her bağırdığında kendi sesi yankılandı karşı tepelerden, duyan dinlemezdi; görense kördü içindeki keşmekeşe:
"Şüphesiz Rabbiniz size zulmetmez, ancak siz kendinize zulmedersiniz!"
ayeti sallarken yeri göğü...
Aranan sevgiliyse eğer,
Tatlı bir muhabbetse,
Tuzursa, merhametse,
Batan şeyleri sen de sevemediysen,
Kaybolan aslında hiç senin olmadıysa,
Ve seni ebediyen sevecek birini arıyorsan;
SECDEN SANA YETER!
Aç kalbinin gözünü, ona ağlasın. Ağla da çözülsün düğümler, bu kez de O’nun aşkıyla arzusuyla ağarsın saçın tel tel…
............
Dedim ya! Aşkınla yüreğimi ezdim de orda yaşadım cennetini...
Türlü uğultular yükselirken İstanbul’un göğüne;
Sustum, kapadım gözlerimi dünyanın renklerine...
Ve kaynarken karanlık, ötede bir ışık;
Geldi usulca değdi anlıma, gülümsedim.
 |
