Eda Bildek20
[29 Ağustos 2011 Pazartesi]
DUA EDELİM AŞKLA
Ruhumuzu kuşatan bir amel lazım bize İnsan olmanın yazgısı gerçekten ağırmış
İnsan olmak ve adımlamak hayatı dün ile bu gün arasında
Yarına dair yolların yazgısıyla…
Gerçekten çok sarsıcıymış!
Pişmanlıklar, keşkeler, ihanetler…
Dahası yitirilen güvenler…
Hiçbir kabuğa sığamamak halleri!
Üstelik bir de gençlik ile orta yaş arasındaysanız;
Bir yanınız ilkbahar çiçekleri öte yanınız sonbahar kokuları…
İşte o zaman Araf’tasınız!
İnsan kalbi taşımak çok sancılıymış…
İnsanların ve hayatın içerisinde her yeni gün yeniden kavruluyoruz…
Her köşe başında yeni birinin hayata dair sözcükleri savruluyor! Ölümler, yıkımlar, doğumlar arasında gidip geliyor hayatlarımız! Bazen durup soruyorum neden herkes şikâyetçi? Neden hepimizde biraz burukluk var? Neden keder bizleri sürekli yokluyor ve niçin bizler mutluluğa dair tam bir kavram belirleyemiyoruz, diye! Soruyorum ama yaşamak ağır olunca, cevaplar kolay dökülmüyor dudaklardan!
Yaşamın içinde sürekli birbirimiz didiklerken; hayat akıp gidiyor! Gidiyor ve giden zaman tekrar geri gelmiyor! Gelmeyen zamanın kaygısı ile hayıflanmaktan, yeni gelen günü de kaçırıyoruz. İşte yaşamak böyle ağırlaşıyor. Hayat bitiyor ve korkular kalıyor! Demirden, taştan, tunçtan değiliz ki can ve ruh arasında bahşedilmişiz! Hissetmemek mümkün değil! İnsanız ve hata yapmamamızda mümkün değil!
İşte bu yüzden kim ne anlatırsa anlatsın, herkes kalbi kadar yaşayacak hayatı!
Ve mutlaka çakışan fikirlerle sarsılacağız! Sonra yara almış yanlarımızla Allah’ın rahmeti ile iyileşeceğiz! Değil mi ki her hüzün, O’nun katında bir sevgi saatidir! O hüzünlü kalpleri sever, der ki: “Ben kalbi kırıklarla beraberim!” Ne büyük bir teselli kırık kalpler için…
İşte o sevgili eşsiz bir Ramazan ayını üzerimize sağınak sağınak rahmet olarak yağdırmakla yetinmeyip, bin aydan hayırlı bir Kadir Gecesini de bize bahşedip dua kapıları açtı acıyan kalplerimize. Bizi sardı ve kuşattı gecenin derinliğinde ama yine yetinmedi… Kapısını daha da aralayarak arife gününü ve bayramı katıyor hayatlarımıza! Peki, biz değerlendirebiliyor muyuz? Yoksa yine takıntılarımızla, fırsatlarımı kaçırıyoruz! Kaçırmamalıyız!
O affetmek istemeseydi; sevmek istemeseydi, yaralarımızı gülümsetmek istemeseydi hiç sunar mıydı kurtuluş tarihleri? İnsan kalbi taşımak… Evet, sancılı! Sürgün edildiğimiz dünyayı hakkıyla yaşamakta kolay değil elbet. Ama Rabbimizin rahmeti ve hikmeti bizim zorluklarımızdan daha büyük. Daha hikmetli ve yol gösterici!
Dua lazım bize... Vakit ne olursa olsun. İçimizdeki yangınlar tavan yapınca, sızlayınca kalp derin yangınlarla “Allah’ım” diyebilen bir kalp lazım bize. Kalp böyle seslenince O mutlaka “Buyur kulum!” diyecektir! Ne denli günahlar içerisinde olursak olalım, bir damla gözyaşımız için bizi tertemiz kılacaktır. Üstelik o arınış anına kadar yaptığımız hiçbir şeyi yüzümüze vurmayacaktır. Bizi sema ve yer arasındaki mekânda acılarımızdan tutup sarmalayacaktır!
Dua dedim ya! Mutlaka dua edelim ısrarlı bir kalple… Önce secdeyi ıslatalım yanan kalbimizle, sonra o yangından uyanırken ve dil “Allah” derken, siz, siz olun önce bir başkasının adına dua edin! Öncelikle bir başkasının yarasına dokunsun kalbiniz, başkası için varsın hakkın kapısına ve sonra bu anın değeri ile dökülsün kendi kalp sancılarınız!
O kadar büyük hikmet ki dua!
Yalnızca kalbi değil tüm evreni harekete geçirip olmazı olur kılabiliyor! Kalplerine siyah hüzünler düşen tüm kalpdaşlarım, dua ile denizlere varınız. Adım adım ferahlamak için kalp ile duaya koşunuz. Başımızda on bir ayın sulatanının son demleri rahmetle dönerken ve yolumuz bir bayram sabahına doğru uzanırken duamızla yeniden doğacağız.
Bırakı acılarımız, hatalarımız, yangılarımız olsun.
Ah ki rabbin en kısa adıdır. Bizi önce ağlatır, sonra aydınlatır. Duamız baki olsun ve yolumuz secdede son bulsun.
Dua ile ve Allah’a aşk ile kalın.
 |
