Eda Bildek11
6 Haziran 2011 Pazartesi]
SIRILSIKLAM OLMAYI ÜMİT EDİYORUM
Yangının hikâyesini yazacaktım. Kim bilir hangi yangını sermaye ve ateşi bahane edip,
Ruhumdan söz açacaktım!
Oysa kalbim bütün gücünü yitirince,
Bütün harfler sessizce iç geçirince,
Gördüğüm tüm yüzler önümde birer birer eriyince,
İnandığım her ne varsa inancımı altüst edince,
Gördüğüm gözlerden öteye uzanıp,
Gördüğüm bir renk ve bakıştan öte olup,
İçime realiteyi çizince,
Birileri çıkıp ta ezana, imana, başörtüsüne yetmeyip kurbana dil uzatınca,
Üstelik o dilin sahibi bir orgeneral olunca,
Orduya güven içimde sarsılınca,
İçimde fersah fersah büyüyen ahlara teselli aramaya çıkarken,
Dost bildiğim kalpler düşman çıkınca,
Büyük büyüklüğünü,
Lider liderliğini unutunca;
AŞK diye inleyen tüm kalp önümde acizce parçalanınca,
Gördüğüm rüyalar hayra yorulmayınca,
Yangının hikâyesini yazacaktım;
Tüm bunlar içimi parçalayınca ve dahası ruhumu daraltınca
Kalemim küle; kül gözyaşıma takıldı…
Kalbimde takılı olan, kalemimde, ismimde; böyle yittim ben!
Böyle eridim mazi ve müstakbelin ellerinde… Sözlerim böyle boşluk da kaldı; gözlerim böyle donuklaştı! İçimde bin parçaya bölünüp, eksilirken inandığım her şey ve ben yitince; böyle eksilerek, hani dost bildiklerim, hani yar bildiklerim? Hani kan ve can ile bağlı olduklarım? Hani nerdeler? !!!
Kim acımın dinmesi için duacı olan? Kim yarama şefkatle dokunan? Kim beni her şart da her koşulda ve her eksik, hata dolu yanlarımla kucaklayan? Kim beni söylemek için coşturup, yakan?
Merve ve safa arasında çırpınan hacer gibi çırpınırken arayışlarımda; hangi sözcük durduracak içimde taşan yangınları? Hangi sözcük kurtuluşum olacak, kurtuluşsuz kuyularımın içerisinde?
Ben yangının hikâyesini yazacaktım! Seçim arifesinde, meydanlarda avaz avaz bağıranlara inat; asıl önemli olan yangın diyecektim! Asıl önemli olan; kur’an da kesin emirle bize yöneltilen maddeler diyecektim! Ama ne önemi var? Ben söylesem de birileri çıkacak ve çıkıp da usulsüzce dokunacak emirlere! Dahası burun kıvırmakla kalmayacak, kendini ileri geri konuşurken çağdaş ve modern ilan edecek!
Ama ne önemi var? Bir önemi yok çünkü herkes bir şekilde ayarsız bir kalp ile adımlarken sokakları birileri sesimi duymayacak! Birileri duyduklarını unutacak ve unutulmuş cümlelerim olacak!
Bu gün içine düştüğüm halleri tek isimle ifade edememe halimle içerlendim bütün isimlere. Tek bir isme sığmayan bir hali taşımak arttırdı acımı! Ben bu gün içine düştüğüm ruh halimi seslendirebilseydim; adını dile getirmediğim birçok kırgınlığın içerisinde acıyan ben; kendimi, haitibi muhatabı, başlangıcı ve noktası olan tek bir özet cümlesine dönüştürebilseydim, böyle kıvrım kıvrım yanmayacaktım.
Yine de vakit daralmışken; yalnızlığımı hiçbir dekorla süsleyemediğim bir ikindi vaktinde; gecikmiş bahar, kendini yaza teslim ederken; sıcak, kavururken tenimi: olmadı! Bu olmadı; kan bağına rağmen fütursuzca cümleler savuranlara, dünyaya aldanıp sözlerinden dönenlere, ihtiyacımız var iken yok olan dostlara, aşkı sömürenlere, yalan yere yemin edenlere, meydanlarda boş vaatler verenlere, emeğe ihanet edenlere, bekletenlere, ayıp araştıranlara, kalbi yerle yeksan edenlere; OL-MA-DI!
Yiterek ve eskiyerek,
Tüm bunlara hayret bile etmeyerek,
Olmadı derken olabilmeyi ümit ediyorum!
Kutlu yarınlarda, başı dik kalmayı yeğliyorum!
Şimdi tüm olmadı dediklerimden kurtulmayı ümit ediyorum!
Olmayanlarla yaşamak çok zor!
Olmayana yaslanmak daha da zor!
Beni daraltan her şeyi tek bir isme sığdıramıyorum belki ama hepsini içimde tüketiyorum…
Şimdi kim beni olmayanların içinde olduracak?
Kim beni onlardan kurtaracak?
Kim bana güçlü beni verecek?
İşte bunu biliyorum!
“Vezkur isme Rabbike bukreten ve esîla –“
İşte böyle sığınıyorum ve bir esila an’ının
Rahmetinde sırılsıklam olmayı arzuluyorum!
 |
